بیکینگ پودر یک ترکیب پیچیده و علمی است که معمولاً از سه جزء اصلی تشکیل شده است:
باز (قلیایی): معمولاً بی‌کربنات سدیم، (جوش شیرین - NaHCO۳) که ماده اصلی تولیدکننده گاز دی‌اکسید کربن است. اسید خشک: یک یا چند نمک اسیدی خشک‌شده (مانند کرم تارتار یا فسفات دی‌کلسیم) که در حضور مایع، با باز واکنش نشان میدهد. ماده پرکننده یا بافر: معمولاً نشاسته ذرت که دو نقش کلیدی دارد:
جذب رطوبت: از واکنش زودهنگام اسید و باز در حالت خشک جلوگیری می‌کند.
توزیع یکنواخت: به توزیع یکنواخت مواد فعال در خمیر یا مایه کمک می‌کند.
راز عملکرد بیکینگ پودر در یک واکنش شیمیایی ساده نهفته است: وقتی این پودر با یک مایع (مثل شیر، تخم مرغ یا آب) مخلوط می‌شود، اسید و باز خشک با هم ترکیب شده و گاز دی‌اکسید کربن (CO۲) آزاد می‌کنند. این گاز درون خمیر به دام می‌افتد و حباب‌هایی را تشکیل میدهد. هنگامی که خمیر در معرض حرارت فر قرار می‌گیرد، این حباب‌های گاز منبسط شده و باعث بالا آمدن و پف کردن محصول می‌شوند و بافتی متخلخل و نرم ایجاد می‌کنند.
باز + اسید + مایع نتیجه میدهد : گاز CO۲ + نمک + H۲O آب
نیاز به عوامل ورآورنده، سابقه‌ای طولانی در تاریخ پخت و پز دارد.
قرن‌ها پیش، نانواها از مخمر (خمیر مایه) استفاده می‌کردند که یک فرآیند زیستی طولانی‌مدت برای ورآمدن خمیر بود. با این حال، نیاز به یک ماده شیمیایی سریع‌تر و قابل اعتمادتر احساس می‌شد.
در قرن هجدهم: استفاده از پتاس (کربنات پتاسیم - K_۲CO_۳) که از خاکستر چوب به دست می‌آمد، برای اولین بار به عنوان عامل ورآورنده مطرح شد. در دهه ۱۸۴۰: آلفرد برد، یک شیمیدان انگلیسی، در سال ۱۸۴۳ اولین نسخه از بیکینگ پودر را تولید کرد. در اواسط دهه ۱۸۰۰: با تجاری‌سازی جوش شیرین و کرم تارتار، تهیه بیکینگ پودر در خانه رایج شد. در اواخر دهه ۱۸۰۰: توسعه فرمولاسیون‌های پایدار و تجاری، به ویژه با معرفی بیکینگ پودرهای دو مرحله‌ای یا دو اثره، تحولی بزرگ در صنعت پخت و پز ایجاد کرد.
بیکینگ پودرهای دو اثره، که امروزه رایج‌ترین نوع در بازار هستند، دارای دو نوع اسید هستند: یکی که بلافاصله پس از ترکیب با مایعات فعال می‌شود و دیگری که در معرض حرارت فر، واکنش میدهد و در نتیجه پف‌دهی بیشتر و قابل اطمینان‌تری را فراهم می‌آورد.
